Rex’s vorige CD; Royal Street Inn staat mij nog vers in het geheugen, toch dateert hij alweer van het jaar 2006. Deze man bedient zich van een bijzonder markant stemgeluid, en brandt hier meteen mee los in het sprankelende Cabernet. Moroux’s muziek kenmerkt zich door een bepaalde sierlijkheid (levensvreugde), want ondanks dat zijn muziek zich niet daadwerkelijk confirmeert aan een specifieke stijl weet hij opnieuw enorm te entertainen.

De naam Moroux verraadt uiteraard een cajun en zigeunerachtige achtergrond. Romantiek en bezieling zijn de sleutelwoorden voor deze aangename en bij vlagen dansbare muziek. Regelmatig moeten de beentjes van de vloer, terwijl op gepaste momenten ook knus de buiken tegen elkaar mogen worden aangewreven. Zoals Rembrandt speelt met lichtval, zo weet Moroux met de juiste klankkleur de perfecte sfeer op te roepen. Evenals zijn Royal Street Inn ben ik wederom optimaal in de ban van deze illusionist van het gezongen woord. Nummers als 'Chicago' en 'I saw your Ghost' zijn werkelijk van een uitzonderlijke klasse. Moroux is een scheutje Tom Waits, een beetje Leon Russell, royale portie Phil Roy, maar toch voornamelijk zichzelf.

Ideaal lijkt me om deze man (voorzien van een band) te zien optredens, en prettige bijkomstigheid is dat hij eind september een aantal optredens in Nederland doet – wat mij betreft een verplicht nummer! (SPM)